Ozymandias Percy Bysshe Shelley 1820

Ozymandias - Percy Shelley (1820)

Ik sprak een pelgrim uit een aloud land

die zei: Er staat een machtig benenpaar romploos in de woestijn. Vlakbij in ‘t zand

toont, half verzakt, een stuk gelaat aldaar

de frons en sneerlip van een dwingeland. De houwer las haarscherp de kille drift vanuit het hart, en spottend heeft zijn hand wat overleeft in dode steen gegrift. Dit staat in woorden op de piëdestal: “Mijn naam is Ozymandias, opperheer. Wanhoop, heersers, zo gij mijn werken ziet!” En verder rest daar niets. Rond het verval van die kolos strekt, kaal en zonder keer,

vlak het verlaten zand naar het verschiet.

De figuur Ozymandias is een fictieve koning uit een vergaan rijk uit de oudheid. In de periode waarin het gedicht geschreven werd was men volop bezig met ontdekkingen van oude beschavingen zoals het oude Egypte. In het gedicht beschrijft Shelley de ruïnes van een standbeeld in de woestijn, met een sokkel waarop een inscriptie staat die luidt: "My name is Ozymandias, King of Kings; Look on my Works, ye Mighty, and despair!" Het gedicht benadrukt de tijdelijkheid van menselijke glorie en de onvermijdelijke neergang van zelfs de machtigste heersers en beschavingen na verloop van tijd.

In "Breaking Bad" markeert de aflevering "Ozymandias" een keerpunt in het leven van hoofdpersonage Walter White. De brave leerkracht chemie die door een speling van het lot een machtige drugsbaron werd. In deze aflevering stort Walters wereld in elkaar, en hij wordt geconfronteerd met de verwoestende gevolgen van zijn daden en leugens. Net als Ozymandias uit het gedicht verliest Walter White zijn macht en gaat zijn imperium ten onder. Het woorden van het gedicht, ingesproken door Bryan Cranston, passen zeer treffend bij de intense emotionele conflicten en dramatische gebeurtenissen, waaronder het verlies van geliefde personages en het uiteenvallen van Walters familie. Een gedicht reeds 2 eeuwen geleden geschreven, maar nog steeds even krachtig.

Welke gedachten roept het gedicht op?

De vergankelijkheid van macht en roem.

De ijdelheid van menselijke ambities.

Het gevaar van hubris.

Het feit dat de tand des tijds uiteindelijk alles overwint.

Memento mori.

Het zet aan tot nadenken over de eindigheid van menselijke prestaties.

Het herinnert ons eraan dat niets voor altijd is, zelfs de grootste rijken en heersers niet.