Annabel Lee (1849) Edgar Allan Poe

Illustratie vanGustave Doré geïnspireerd op het gedicht The Raven.

Annabel Lee is een gedicht van de Amerikaanse schrijver Edgar Allan Poe. Het gaat over de liefde tussen de verteller en een meisje genaamd Annabel Lee, die lang geleden leefden in een koninkrijk aan zee. Hun liefde was zo groot dat zelfs de engelen er jaloers op waren. Maar op een dag stierf Annabel Lee aan een ziekte en werd ze begraven in een graf aan zee. De verteller gelooft dat hun zielen nog steeds verbonden zijn en dat niets hen kan scheiden, zelfs niet de dood. Hij droomt elke nacht van haar en slaapt bij haar graf aan zee.

Het gedicht is geschreven in 1849, kort voor Poe’s eigen dood. Sommige mensen denken dat hij geïnspireerd was door zijn vrouw Virginia, die in 1847 stierf aan tuberculose3. Het gedicht heeft een rijmend en ritmisch schema dat lijkt met veel herhalingen van woorden en zinnen, met telkens weer de naam Annabel Lee en het koninkrijk aan zee. Het gedicht is een voorbeeld van Poe’s thema van de dood van een mooie vrouw, dat hij beschouwde als het meest poëtische onderwerp ter wereld.

Annabel Lee

It was many and many a year ago, In a kingdom by the sea, That a maiden there lived whom you may know By the name of Annabel Lee; — And this maiden she lived with no other thought Than to love and be loved by me.   I was a child and she was a child, In this kingdom by the sea; But we loved with a love that was more than love — I and my Annabel Lee — With a love that the wingéd seraphs in Heaven Coveted her and me.   And this was the reason that, long ago, In this kingdom by the sea, A wind blew out of a cloud, chilling My beautiful Annabel Lee; So that her high-born kinsmen came And bore her away from me, To shut her up in a sepulchre, In this kingdom by the sea.   The angels, not half so happy in Heaven, Went envying her and me — Yes! — that was the reason (as all men know, In this kingdom by the sea) That the wind came out of the cloud by night,

Chilling and killing my Annabel Lee. But our love it was stronger by far than the love

Of those who were older than we — Of many far wiser than we — And neither the angels in Heaven above, Nor the demons down under the sea, Can ever dissever my soul from the soul Of the beautiful Annabel Lee: —

For the moon never beams, without bringing me dreams Of the beautiful Annabel Lee; And the stars never rise, but I feel the bright eyes Of the beautiful Annabel Lee: — And so, all the night-tide, I lie down by the side Of my darling — my darling — my life and my bride, In her sepulchre there by the sea — In her tomb by the sounding sea.

Versie van het gedicht als graphic novel: https://julianpeterscomics.com/annabel-lee/