Tussenjaren (2025) Yannick Dangre

In Tussenjaren neemt Yannick Dangre ons mee in het leven van Charles Dumont, een hartchirurg die liever de luwte verkiest, maar toch een bewogen verleden achter zich heeft. Het is een roman over liefde, verlies en de onontkoombaarheid van herinneringen.

Wanneer Charles’ eerste vrouw Sylviane hem verlaat, blijft hij achter met hun dochtertje en een brief. Daarin staat slechts één belofte: over dertig jaar zullen ze elkaar terugzien op de Piazza Plebiscito in Napels. Charles stopt de brief weg, probeert verder te gaan, bouwt een nieuw gezin met Delphine en legt het verleden stilletjes te rusten. Echter drie decennia later vertrekt hij toch naar Italië, in de hoop – of misschien de vrees – dat Sylviane zich haar afspraak heeft herinnerd.

De roman opent met een scherpe observatie:

“Je amoureuze verleden is zoals de oorlog: iedereen wil er het fijne van weten, behalve jij die alles meegemaakt hebt. Niemand verdraagt de mist, de stilte, de hiaten, de zuurstofgaten… Als je ouder wordt, besef je dat niemand kan vertellen wie je bent. Nog het minst jijzelf.”

Charles wil de mist vermijden, maar beseft dat vergeten onmogelijk is. Zijn vlucht naar Napels is geen toeristische reis, maar een confrontatie.

“Vanaf een bepaalde leeftijd wordt je verleden zoals je gezicht: het is gebaat bij enige schemering. Ik heb me dan ook, zo goed en kwaad als het kon, lang afzijdig gehouden van mijn voorgeschiedenis, en toch ben ik er nu, na al die decennia, naar op weg.”

Dangre schetst in terugblikken hoe Charles ooit verliefd werd op de vurige Sylviane. Hun relatie was intens, maar ook broos. Al vroeg vatte hij haar ambitie samen:

“Het ging om het idee. Om een droom die niet kapotgemaakt mocht worden door hem te realiseren.”

Na de geboorte van hun dochter voelt Sylviane zich opgesloten. Haar woorden zijn pijnlijk en onomkeerbaar:

“Ik ben negenentwintig, Charles. Negenentwintig en een grandioze flop, besef je dat? Een bijna dertigjarige, langzaam lelijk wordende huisvrouw.”

En even later, nog genadelozer:

“Dankzij jou ben ik op weg om, in plaats van een filmster, een suf oud doktersvrouwtje te worden. Een doktersvrouwtje met leeggezogen borsten.”

Charles blijft achter met de zorg voor hun dochter en de herinnering aan een vrouw die haar vrijheid boven alles stelde. Met Delphine vindt hij stabiliteit, maar het verleden blijft gisten:

“Zo speelde Sylviane jaar na jaar een kleinere rol in ons leven. Er waren maanden waarin ze onze conversatie niet binnengleed, waarin Claudia een onbevangen opgroeiend meisje was dat begreep dat het verleden een modderpoel was waar je niet te lang in mocht stilstaan.”

In Napels komt alles terug. Het verleden blijkt niet uitgevlakt, hooguit bedekt door lagen stof en tijd:

“Maar vandaag, in deze Napolitaanse hotelkamer, is elke aardlaag losgewoeld en waait het verleden als een gloeiende zandstorm door me heen.”

Met Tussenjaren schrijft Dangre een roman die balanceert tussen herinnering en heden, tussen illusie en werkelijkheid. Het boek stelt vragen die ieder ouder wordend leven kunnen vergezellen: hoe leef je verder na een breuk die nooit geheeld is, en wat betekent een belofte na dertig jaar stilte?

Bij het lezen van Tussenjaren schoten twee boeken mijn herinnering te binnen: Madame Bovary van Flaubert en Stoner van John Williams.

Emma Bovary leeft net als Sylviane in een constante spanning tussen droom en werkelijkheid. Ze koestert grootse ambities – een gevierde actrice worden, uit de middelmatigheid breken – maar botst voortdurend op de banaliteit van het dagelijks leven. Haar huwelijk voelt als een gevangenis, het moederschap als een verstikking. Net zoals Emma verlangt ze naar een ander, groots leven dat elders lonkt, maar telkens buiten bereik blijft. Ondertussen zien de de schoonheid van het alledaagse, de liefde binnen het gezin niet of nauwelijks. Beide vrouwen slagen er niet in om vanuit een bepaalde gematigdheid een balans te vinden tussen hun eigen aspiraties en de verwachtingen die horen bij het volwassen leven.

Charles doet me dan weer sterk denken aan William Stoner. Hij is geen held, maar een stille volhouder. Een man die zich laat leiden door plicht, door de zwaarte van verantwoordelijkheid, en die tegelijk zijn eigen verlangens en passies opzijschuift. Een man die tracht het goede te doen voor zijn gezin. Charles stelt zich op een bepaald moment ook de vraag:

"Kan je spijt hebben in het leven dat je het goede hebt gedaan?"